*** این متن مربوط به «صوت شماره ۴۲۵: صفحه ۶۷ تا ۶۸» است و اصلاح الفبای توحید، صفحه 67 در آرشیوهای قدیمی با نام «صوت شماره 519: صفحه 67» نیز ذخیره شده است که گردآورنده به «صوت شماره ۵۱۹» دسترسی نداشت.
205- عذاب وجدان باعث محو گناهان است.
کتاب اصول کافی از شیخ محمد کلینی، کتاب الایمان و الکفر، جلد 4، صفحه 158، از امام صادق.
این هم باز یکی از اسنادی که به ما می‌گویند که شما مسئله‌ی جبر را مطرح می‌کنید پس جهنم چه می‌شود؟ جهنم هست، واقعیت دارد ولی این‌قدر خداوند بر اساس لطف و کرم و بنده‌نوازی‌اش گریزگاه درست کرده که انسان قطعاً به جهنم نخواهد رسید! «إِنَّ اَلرَّجُلَ لَيُذْنِبُ اَلذَّنْبَ فَيُدْخِلُهُ اَللَّهُ بِهِ اَلْجَنَّةَ» امام صادق می‌فرماید كه: انسان گناه می‌کند، می‌رود بهشت! خب خیلی عجیب است ظاهر این روایت! آدم با گناه می‌رود جهنم اما امام صادقِ شما می‌گوید که گناه می‌کنید، می‌روید به بهشت! خب چه‌طور؟ حالا توضیح می‌دهد: «إِنَّهُ لَيُذْنِبُ فَلاَ يَزَالُ مِنْهُ خَائِفاً مَاقِتاً لِنَفْسِهِ فَيَرْحَمُهُ اَللَّهُ فَيُدْخِلُهُ اَلْجَنَّةَ» امام صادق می‌گوید كه برای این من می‌گویم آدم گناه می‌کند می‌رود بهشت، چون که وقتی‌که گناه کردی یک موجی از نَفْس لوامه‌ات برمی‌خیزد و تو را پشیمان می‌کند و منفعل می‌کند و نَفْست را سرزنش می‌کنی، سرکوب می‌کنی؛ به این وسیله به خدا نزدیک می‌شوی؛ به خدا که نزدیک شدی، می‌روی بهشت. پس در نتیجه گناه که می‌کنی یک سلسله‌مراتب طی می‌شود: گناه می‌کنی، پشیمان می‌شوی، درِ توابیت را می‌زنی، خدای غفار می‌بخشد، می‌بردت بهشت!