(این متن مربوط به «صوت شماره ۱۰۹: صفحه ۴۹ تا ۵۰» است و اصلاح الفبای توحید، صفحه ۵۰ در آرشیوهای قدیمی با نام‌های «صوت شماره 234: صفحه 49 تا 54» و «صوت شماره 421: صفحه 47 تا 52» نیز ذخیره شده است).
172- مقام غدیر
کتاب تهذیب الاحکام، جلد 6، صفحه 24؛ کتاب مصباح الزائر، صفحه 153، از امام رضا.
این غدیری که درش را تخته کردند که اگر بود و ادامه داشت ما از آن سه وعده‌ی خدا در آیه غدیر «الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ» حقیقت دین، «وَ أَتْمَمْتُ عَلَیکُمْ نِعْمَتی» تکامل نعمت، «وَ رَضیتُ لَکُمُ الْإِسْلامَ دیناً»[1] و رضایت و خشنودی خدا برخوردار بودیم! که اگر خشنودی خدا بود ما این‌قدر عذاب نمی‌شدیم! الآن ما مغضوب خدا هستیم! اگر به غدیر بی‌اعتنایی نمی‌شد ما امروز گرفتار این بلاها نمی‌شدیم و این مثلث موعود جاری و ساری بود در زندگی همه‌مان.
حالا غدیر چیست؟ امام رضا می‌گوید: «إِنَّ يَوْمَ اَلْغَدِيرِ فِي اَلسَّمَاءِ أَشْهَرُ مِنْهُ فِي اَلْأَرْضِ». می‌گوید: غدیر خم در آسمان معروف‌تر از زمین است! «إِنَّ لِلَّهِ فِي اَلْفِرْدَوْسِ اَلْأَعْلَى قَصْراً» خدا در فردوس اعلی قصری دارد. (می‌خواهد جایگاه غدیر را نشان بدهد و چه ظلمی به بشریت شد به خاطر این‌که درِ غدیر تخته شد.) می‌گوید در فردوس بالا، بهشت این‌جوری نیست که فقط یک سرزمین است بهش می‌گویند بهشت! نه! طبقات دارد، اطوار و اشکال و مناطق دارد، محلات دارد و درجه‌ی يك و دو و سه و چهار و پنج (به قول ما مثل هتل‌هایی که چند ستاره است) این‌جوری هر قسمتش یک ویژگی دارد. فردوس یک جایگاه خیلی مهم است در بهشت. بعد فردوس اعلی، یعنی آنجایی که دیگر خیلی جایش مهم است. می‌گوید خدا در آنجا یک قصری آفریده؛ «فِيهِ مِائَةُ أَلْفِ قُبَّةٍ» صد هزار گنبد در این قصر است. حالا ببين قصر چه‌قدر بزرگ است که صد هزار گنبد است! «قُبَّةٍ مِنْ يَاقُوتَةٍ حَمْرَاءَ» این گنبدها از یاقوت قرمز هستند و «وَ مِائَةُ أَلْفِ خَيْمَةٍ مِنْ يَاقُوتٍ أَخْضَرَ» در کنار این صد هزار گنبد قشنگ که با یاقوت قرمز درست شدند، صد هزار خیمه و چادر است از یاقوت سبز. «تُرَابُهُ اَلْمِسْكُ وَ اَلْعَنْبَرُ» خاک این سرزمین، خاک این قصر از مُشک و عنبر است. «فِيهِ أَرْبَعَةُ أَنْهَارٍ» چهارتا رود در این قصر است: «نَهَرٌ مِنْ خَمْرٍ» یک نهرش مشروب است؛ «وَ نَهَرٌ مِنْ ماءٍ» یک نهرش آب است؛ «وَ نَهَرٌ مِنْ لَبَنٍ» یک رودش شیر است؛ «وَ نَهَرٌ مِنْ عَسَلٍ» و یک رودش هم عسل است. «وَ حَوَالَيْهِ أَشْجَارُ جَمِيعِ اَلْفَوَاكِهِ» و اطراف این قصر، تمام درختان میوه‌ای که شما تصور کردید و نکردید اینجا میوه داده‌اند و به نمایش گذاشته شده‌اند. «عَلَيْهِ طُيُورٌ أَبْدَانُهَا مِنْ لُؤْلُؤٍ» در اطرافش، در فضایش پرندگانی است که بدن‌هایشان از لوءلوء است؛ «تَصُوتُ بِأَلْوَانِ اَلْأَصْوَاتِ» که به هر صوتی که شما شنیده‌اید و نشنیده‌اید و فرض می‌کنید این پرندگان می‌خوانند. «إِذَا كَانَ يَوْمُ اَلْغَدِيرِ» وقتی روز غدیر می‌شود یعنی سالگرد غدیر می‌شود، «وَرَدَ إِلَى ذَلِكَ اَلْقَصْرِ أَهْلُ اَلسَّمَاوَاتِ» اهل آسمان وارد می‌شوند به این قصر و «يُسَبِّحُونَ اَللَّهَ» تسبیح خدا می‌گویند و «يُقَدِّسُونَهُ» و «يُهَلِّلُونَهُ» تقدیس می‌کنند و تبریک می‌گویند. یک چنین مقامی خدا به غدیر داده! آن هم توصیفش بود كه در آن آیه بود و اين هم محروميت ما که امروز از همه‌چیز محروم هستیم! خدا را هم که نمی‌شناسیم به خاطر این‌که آن دین حقیقی و حقوقی مانع از تابشش شده.
خدانگهدارت.
[1]– سوره مائده، آیه ۳