(این متن مربوط به «صوت شماره ۱۰۷: صفحه ۳۵ تا ۳۶» است و اصلاح الفبای توحید، صفحه 36 در آرشیوهای قدیمی با نام‌های «صوت شماره 107: صفحه 27 تا 36»، «صوت شماره 229: صفحه 33 تا 36»، «صوت شماره 251: صفحه 35 و 36»، «صوت شماره 416: صفحه 35 و 36» و «صوت شماره 494: صفحه 31 تا 38» نیز ذخیره شده است که گردآورنده به «صوت شماره ۴۹۴» دسترسی نداشت).
135- نابودی زمین در زمان غیبت:
از کتاب معجم احادیث امام مهدی، جلد 5، صفحه 28، از امام محمدباقر. «لاَ تَبْقَى اَلْأَرْضُ بِغَيْرِ إِمَامٍ ظَاهِرٍ» حضرت فرمود که وقتی امام ظاهر نباشد، در پس پرده‌ی غیبت باشد، زمین نابود است. الآن دقت کنید زمین حاصل درستی به ما نمی‌دهد! محصولات زمین همه نفرین شده است؛ یا خراب است یا فاسد است یا عامل بیچارگی است یا زمین با ما قهر می‌کند زلزله دارد یا این‌که برکاتش را از ما گرفته!
136- این همه بدبختی‌ها به خاطر فقدان امام عصر است:
از کتاب معجم احادیث امام مهدی، جلد 5، صفحه 29، از امام باقر. «لوْ بَقِيَتِ اَلْأَرْضُ يَوْماً وَاحِداً بِلاَ إِمَامٍ مِنَّا لَسَاخَتِ اَلْأَرْضُ بِأَهْلِهَا». حضرت فرمود: اگر یک روز زمین بدون امامی که منسوب از ما باشد ادامه‌ی حرکت بدهد اهلش را نابود می‌کند. «وَ لَعَذَّبَهُمُ اَللَّهُ بِأَشَدِّ عَذَابِهِ» و مردم را گرفتار بدبختی می‌کند! الآن بیچارگی‌هایی که توی غیبت است به خاطر همین است که فرمانروای ما که از جانب خدا مبعوث شده زمامداری نمی‌کند! برای همین هم ما در عذاب هستیم! عذاب هم یعنی مجموعه‌ی بیچارگی‌ها، بدبختی‌ها و گرفتاری‌ها. بشریت امروز کاسه‌ی چه کنم چه کنم دست گرفته! حتی هوای سالم ندارد!
137- علت وجود غیبت:
از کتاب معجم احادیث امام مهدی، جلد 5، صفحه 48، از امام صادق. (شاید این یکی از جواب‌هایی باشد که شما سؤال کردید) «وَجْهَ اَلْحِكْمَةِ فِي غیبته لاَ يَنْكَشِفُ إِلاَّ بَعْدَ ظُهُورِهِ». یکی سؤال کرد: آخر علت چیست که ما گرفتار غیبت می‌شویم؟ نمی‌شد خدا غیبت را ایجاد نمی‌کرد؟ حضرت می‌گوید که: کشف نمی‌شود این دلیل و علت مگر بعد از ظهور! ظاهراً هم همین است، یعنی این‌که ظهور به معنای باز شدن، روشن شدن، حل شدن، آشکار شدن همه‌چیز و غیبت بر عکسش است؛ یعنی پوشیده بودن، اسرارآمیز بودن و پنهان بودن همه‌چیز. «انَّ هذا الأمرَ أمرٌ مِن أمرِ اللّهِ تَعالى و سِرٌّ مِن سِرِّ اللّهِ» این امر یعنی غیبت، سرّی است از اسرار خدا! «وَ غَيْبٌ مِنْ غَيْبِ اَللَّهِ» این خیلی عجیب است و نکته‌ی مهمی در خداشناسی است. غیب خلاف حضور است. این‌که خدا غیب است منافات دارد با این‌که خدا حاضر است. ما می‌گوییم که عالم محضر خدا است و خدا همه‌جا حضور دارد. اینجا می‌گوید که خدا به خاطر غیبت غیب است! خدا هم پنهان است! این خدا پنهان است، شاید یک معنایش این است که ما خدا را خوب نمی‌توانیم ببینیم. لذا معرفش آن آیه‌ی: «و جَآءَ رَبُّکَ»[1] است که در زمان ظهور انسان چشم‌هایش باز می‌شود و خدا را کَاَنَهُ دارد همین‌طوری می‌بیند. یکی از ابعادش هم این است که خود غیبت خاصیت منفی‌اش این است که آن اسماء و صفات خدا که کارآمد است، حلال مشکلات است و خدا در برابرش متعهد شده، متضمن شده نسبت به خلقش، آن‌ها غیب است! یعنی آن‌ها به دست ما نمی‌رسد!
ان‌شاءالله همه‌چیز اصلاح بشود! صفحه بعدش را بعداً برایت می‌خوانم. خدا نگه‌دارت، خداحافظت باشد، در پناه خدا!
[1] سوره فجر، آیه 22