***این متن مربوط به «صوت شماره ۴۲۸: صفحه ۸۱ تا ۸۲» است و اصلاح الفبای توحید، صفحه 81 در آرشیوهای قدیمی با نام‌های «صوت شماره 428: صفحه 77 تا 82» و «صوت شماره 292: صفحه 76 تا 84» نیز ذخیره شده است.
239- حقایق ناگفته
کتاب دوره میزان‌الحکمة، جلد 2، باب‌البلا، صفحه 41؛ کتاب بحارالانوار، جلد 81، صفحه 209، حدیث 25، از امام صادق.
اینجا یک بحثی دارد، می‌خواهد بگوید واقعیت در حقایق درونی انسان باید چگونه باشد. «مَرِضَ أَمِيرُ اَلْمُؤْمِنِينَ» مولا علی مریض شد. «فَعَادَهُ قَوْمٌ» یک عده رفتند دیدنش. «فَقَالُوا لَهُ كَيْفَ أَصْبَحْتَ يَا أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ» این‌ها گفتند: حالت چه‌طور است؟ خوبی؟ چه‌کار می‌کنی؟ وضع در چه حال است؟ همین تعارفات و شعائر روزمره و ظاهری و متعارف. حضرت فرمود: «فَقَالَ أَصْبَحْتُ بِشَرٍّ» گفت حالم بد است؛ اصلاً خوب نیست؛ خیلی گرفتار شر شدم! «فَقَالُوا لَهُ سُبْحَانَ اَللَّهِ» گفتند: عه! این چه حرفی بود زدی؟ پناه‌برخدا! «هَذَا كَلاَمُ مِثْلِكَ» مثل تو این حرف را می‌زند؟ حالا مثلاً این‌ها توقع داشتند حضرت علی بگوید الهی شک، الحمدالله، «رِضًى بِقَضائِکَ تَسلِیمًا لأمْرِکَ»، خیلی خوب است! این‌ها برداشتشان این بود که مثلاً تو چرا بی‌صبری کردی؟ چرا احساس نارضایتی کردی از سرنوشت؟ چرا ناشکری کردی؟ از این حرف‌هایی که الآن متعارف است بین خشکه‌مقدس‌ها كه تا ناله می‌کني مي‌گویند: آهای کفر نعمت نکن! کفر نگو! شکر بگو! همین حرف‌ها را به حضرت علی زدند. به‌قول‌معروف کاسه‌ی از آش داغ‌تر! بعد حضرت چه فرمود؟ «فَقَالَ يَقُولُ اَللَّهُ» حضرت فرمود که شما این را می‌گویید؟ می‌گویید چرا گفتم شر باریده و گرفتار شر شدم؟ خدا می‌گوید! در قرآن می‌گوید! می‌گوید: «وَ لَنَبْلُوَكُمْ بِالشَّرِّ»[1] خدا می‌گوید: ما می‌آزماییم شما را به‌وسیله‌ی شر! شر ضد خیر است. خیر سلامتی است، عافیت است، امنیت است، ثروت است، راحتی است و عشق‌وحال است، ضد شر است. هر چه كه نقص و ضعف است و باعث دردسر و گرفتاری است شر است! پس من الآن دچار شر شدم.
240- سوءاستفاده‌های دینی
کتاب دوره میزان‌الحکمة، جلد 2، باب‌التجارة، صفحه 108، از امام رضا، فقه‌الرضا؛ کتاب بحارالانوار، جلد 78، صفحه 347، حدیث 4.
«لاَ تَأْكُلُوا اَلنَّاسَ بِآلِ مُحَمَّدٍ» خیلی جالب است! توبیخ است و تنبیه است و خط نشان است و اعلان تکفیر به همه‌ی آن‌هایی که مردم را می‌درند، چپاول می‌کنند، آزار می‌دهند به نام دین! «لاَ تَأْكُلُوا اَلنَّاسَ بِآلِ مُحَمَّدٍ» نخوريد مردم را! دیدید وقتی یک نفر خسته می‌شود از دست يك نفر، می‌گوید: آهای من را خوردی! چِتِه؟ عین این عبارت را امام رضا می‌گوید: «لاَ تَأْكُلُوا اَلنَّاسَ» نخورید مردم را! ندرّید! نابود نکنید به نام دین، به نام آل محمد! «فإنَّ التَّأكُّلَ بهِم كُفرٌ» هر کس که این کار را بکند کافر است. یعنی هر کس به نام دین بر سر مردم بزند کافر است.
[1]– سوره انبیاء، آیه 35