*** این متن مربوط به «صوت شماره ۴۲۶: صفحه ۷۳ تا ۷۴» است و اصلاح الفبای توحید، صفحه 73 در آرشیوهای قدیمی با نامهای «صوت شماره 426: صفحه 71 تا 74» و «صوت شماره 291: صفحه 69 تا 75» نیز ذخیره شده است.
217- شرط دوستی و پیوند با معصومین
کتاب تحفالعقول، صفحه 284، از امام باقر.
«وَ اَعْلَمْ بِأَنَّکَ لاَ تَکُونُ لَنا وَلِیّاً حَتّى لَوِ اِجْتَمَعَ عَلَیْکَ أَهلُ مِصرِکَ و قالوا: إِنَّکَ رَجُلُ سَوءٍ لَم یَحزُنْکَ ذلکَ وَ لَو قالوا: إِنَّکَ رَجُلٌ صالِحٌ لَم یَسُرَّکَ ذلکَ». امام باقر میفرماید که دوستی با ما خاندان و همراهی با اهلبیت و پایداری در انتظار یك شرط فقط دارد و آن شرطش هم این است که ظرف درونت را برای ما خالی بگذاری! این ظرف درون که مجموعاً اعصاب در آن هست، احساس در آن هست، افکار در آن هست، اخلاق در آن هست، اعمال در آن هست، پر اگر باشد دیگر جایی ندارد که آدم بتواند این انتظار کُشنده را با خودش صبح و شب بکشاند تا انشاءالله به ظهور برساند! میگوید شرطش این است که آنقدر تسلیم ما باشی، آنقدر به یاد ما باشی، آنقدر هضم در امامت باشی که اگر اهالی شهرت جمع شدند و تو را تشویق کردند به کاری، شادمانی در وجودت غرور ایجاد نکند و اگر اهالی شهرت جمع شدند و تو را سنگسار کردند، سنگ پراكنی کردند، توبیخ کردند، تهدید کردند، باز هم آنقدر کم نیاوری که مهر و محبت و عشق و علاقهی آن حضرات را تحتالشعاع قرار بدهی! یعنی اینقدر اعصاب دیگر کم میآید در پایانهی غیبت، در نزدیکی ظهور که به کمترین چیزی انسان میبُرد و اولویت را میدهد به مسائل روزمره و شخصی و امام باقر میگوید که نه، اینجور نباید باشد! باید اولویت را بدهی به آن بیعتی که داشتی، به آن انتظاری که داری تا انشاءالله با آبرومندی و خوشبختي و خوشحالی پا به عرصهی ظهور بگذاری!
218- کمترین بها برای توبه.
کتاب خصال شیخ صدوق، باب الواحد، جلد 40، از امام باقر.
گاهی وقتها شنیده شده که انسان برای آمرزش گناهانش باید چند هزار بار العفو بگوید، تواب بگوید یا غفار بگوید؛ شب جمعه، شب احیاء، نخوابد تا صبح؛ ولی امام باقر میگوید نه اصلاً خرجی ندارد توبه! میگوید: «کَفَی بِالنَدْمِ تُوبَةً»! همینقدر که بعد از گناه پشیمان شدی، این خودش توبه است! يعني نشان میدهد که خدا چهقدر مهربان است که به کوچکترین چیزی که انسان را از اعمال خودش زده میکند، او باب بهشت را برایش باز میکند و از دوزخ دورش میکند!