ميراث‌بر واقعي محمد و علي و فاطمه و حسن و حسين و زین‌العابدین، الآن چيزي كه آن‌ها از اين دنيا اقتباس کرده‌اند است. آن‌ها حظ و بهره‌شان از اين دنيا اسارت‌ها و اذیت و آزارهای اهل زمان و مشكلات و معضلات مالي و دردسرهايي كه از ناحیه‌ی دوستان نادان و دشمنان دانا بوده و در نهایت هم برايشان خداوند مقدر نكرد كه در رختخواب به‌طور طبيعي كه همه‌ی انسان‌ها رفتند بروند.
درد دلشان و آرمانشان در همين دعاهای فرج است: «اللَّهُمَّ إِنَّا نَشْكُو إِلَيْكَ فَقْدَ نَبِيِّنَا وَ غَيْبَةَ وَلِيِّنَا وَ كَثْرَةَ عَدُوِّنَا وَ قِلَّةَ عَدَدِنَا» يا آنجايي كه می‌گوید: «اِلهى عَظُمَ الْبَلاَّءُ». هیچ‌وقت این‌ها از شادی‌ها و خوشحالی‌ها سروده‌ای نداشتند؛ هميشه از غم و اندوه رشحاتی داشتند و بياناتشان در ايذاء زمان و آزار دوران بوده!
به‌هرحال بايد از خدا خواست كه ظرف‌ها را هم در نظر بگيرد. آن‌ها ظرف‌هایشان گسترده و بی‌نهایت بود و ظروف ما محدود است و ما هم آینه‌ی خیلی‌ها هستيم در عصر! خیلی‌ها می‌خواهند بدانند عاقبت نوكري براي خدا چه شد و نهايت سینه‌چاکی براي اهل‌بیت چه شد و پايان فدا بودن و فدايت شوم براي اسلام به چه موقعيتي رسيد!
خداوند رحم كند به اين قضاوت‌های عمومي و برای نسل‌های بعدي كه اگر این‌جوری كه تا الآن بوده نتیجه‌گیری كنند، واي به حال تمام آن‌هایی كه خوانندگان اين تاريخ هستند!