(این متن مربوط به «صوت شماره ۱۰۷: صفحه ۴۵ تا ۴۶» است و اصلاح الفبای توحید، صفحه 45 در آرشیوهای قدیمی با نام‌های «صوت شماره 228: صفحه 43 تا 46»، «صوت شماره 420: صفحه 45 و 46» و «صوت شماره 498: صفحه 45 و 46» نیز ذخیره شده است که گردآورنده به «صوت شماره ۴۹۸» دسترسی نداشت).
164- تفسیر آیه 17 سوره حدید:
دوره‌ی کتاب معجم احادیث امام مهدی، جلد 7، صفحه 597، از امام صادق. در تفسیر آیه 17 سوره حدید: «اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يُحْيِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها». در توضیح این امام صادق می‌فرماید: «یُحییهَا اللّهِ بِعَدلِ القائِمِ» خداوند زنده می‌کند زمین مرده را به عدل قائم؛ یعنی زمین در غیبت به خاطر فقدان عدالت مرده است. هم مصالح فیزیکی‌اش است، هم اعتباری‌اش است؛ یعنی این‌که هم برکات ظاهری از زمین گرفته شده هم باطنی. ظاهراً برکاتش همین است که محصولاتش را یا به بچه‌هایش که مردم هستند نمی‌دهد یا اگر می‌دهد خراب می‌دهد یا اگر می‌دهد باعث مریضی‌شان می‌شود اين محصولات یا این‌که اگر می‌دهد گران می‌دهد که نتوانند خیلی‌ها. می‌گوید که خداوند این زمین مرده را به عدل قائم زنده می‌کند. «بِعَدلِ القائِمِ عِندَ ظُهورِه، بَعدَ مَوتِها بِجَورِ أئِمَّةِ الضَّلالِ». می‌گوید: هیچ‌چیزی زمین را نمی‌کشد به‌اندازه‌ی ظلم و ستم؛ یعنی مایه‌ی مرگ این خاک مقدس است که اسمش برای اولیاء قداست دارد که خداوند اشاره می‌کند در آیه‌ی قرآن «مِنْها خَلَقْناكُمْ»[1] از این خاک شما را آفریدم. انسانی را آفریده که به این انسان افتخار کرده و این انسان بر همه‌ی فرشته‌ها، بر همه‌ی جانداران مباهات کرده؛ یعنی اصلش از خاک است. وقتی گفته «فَتَبارَکَ اللَّهُ أَحسَنُ الخالِقينَ»[2] وقتی خلقت انسان از خاک است، پس عظمتش، اهمیتش، قداستش، تبرکش برمی‌گردد به خاک ولی می‌گوید این خاک به‌وسیله‌ی فساد اهلش می‌میرد و وظیفه‌ی امام منجی و منتقم است که زنده‌اش کند.
165- در زمان غیبت، خدا هم مورد اهانت است:
دوره‌ی کتاب معجم احادیث امام مهدی، جلد 7، صفحه 627، از امام صادق. «إِنَّ مِنَّا إِمَاماً مُظَفَّراً مُسْتَتِراً». امام صادق فرمود: بدانید که این هست و جز این نیست که حقیقتاً و حتماً از ما خاندان عصمت و طهارت امامی است که هم پیروز است در وقت حرکت، در وقت قیام (یعنی هیچ‌چیزی جلودارش نیست و او را ناکام نمی‌گذارد و به شکست نمی‌کشاند) و هم پوشیده است! فعلاً این امام در پس پرده‌ی غیبت است. «فَإِذَا أَرَادَ اَللَّهُ عَزَّ ذِكْرُهُ إِظْهَارَ أَمْرِهِ، فَنَهَضَ وَ قَامَ بِأَمْرِ اَللَّهِ» آن‌قدر غیبت خاک‌توسر است که امام صادق توی این نسخه‌های قشنگ می‌گوید که وقتی خداوند اراده می‌کند که عزت را به ذکرش برگرداند (خدا که ذلیل نمی‌شود ولی نامش، یادش، راهش، مرامش، سنتش، سیره‌اش، تمدنش و تفکرش و فرهنگش به‌وسیله‌ی انسان‌ها مورد اهانت قرار می‌گیرد)! خدا وقتی بخواهد عزت را دوباره احیاء کند به این فرآورده‌های دینی، این یگانه‌ی خود را فرمان به حرکت می‌دهد.
[1] سوره طه، آیه 55
[2] سوره مؤمنون، آیه 14