(این متن مربوط به «صوت شماره ۱۰۷: صفحه ۳۷ تا ۳۸» است و اصلاح الفبای توحید، صفحه 37 در آرشیوهای قدیمی با نام‌های «صوت شماره 252: صفحه 37 تا 44»، «صوت شماره 417: صفحه 37 و 38» و «صوت شماره 494: صفحه 31 تا 38» نیز ذخیره شده است که گردآورنده به «صوت شماره ۴۹۴» دسترسی نداشت).
138- در منقبت مهدی:
از کتاب معجم احادیث امام مهدی، جلد 5، صفحه 81، از امام صادق. «وَ لَوْ أَدْرَكْتُهُ لَخَدَمْتُهُ أَيَّامَ حَيَاتِي». با این‌که در ظاهر این‌ها همه‌شان یکسان هستند و از یک نور آفریده شدند ولی گزینه‌ی خدا در انتخاب مهدی به‌گونه‌ای عظیم است که امام صادق با همه‌ی عظمتش می‌گوید که اگر پیدایش کنم خدمتگزارش می‌شوم همه‌ی عمرم! برای این‌که بدانید که این کلام چه‌قدر مهم است ما یک مقایسه‌ای می‌کنیم با یک دعای دیگر که آن هم اسم خدمت تویش هست. ظاهرا دعای کمیل باشد. می‌گوید که: «قَوِّنی عَلَى خِدْمَتِكَ جَوَارِحِی» آن به خدا می‌گوید، می‌گوید: خدایا، قوی‌ام کن، آماده‌ام کن تا من خدمتگزار تو بشوم! آنجا آن امام به خدا می‌گوید من می‌خواهم خدمتگزار باشم و اینجا امام صادق برای فرزندش مهدی می‌گوید!
139- کالبدشکافی غیبت:
از کتاب معجم احادیث امام مهدی، جلد 5، صفحه 112، از امام صادق. غیبت را باز کرده، ما اصلاً چرا بدبخت هستیم و بدبختی‌های ما چیست؟ «إِنَ شِيعَتَنَا يَقَعُونَ فِي فِتْنَةٍ وَ حَيْرَةٍ فِي غَيْبَتِهِ». می‌گوید که طرفدارهای ما مواجه شدند در غیبت در دو اسارت: یکی فتنه و یکی حیرت! فتنه همین بازی‌های شوم و تلخ و تیز روزگار است و حیرت هم این چه کنم چه کنم است که نمی‌دانیم چه‌کار کنیم، الآن چه راهی باید برویم، چه حرفی باید بزنیم، دست‌وپابسته است، عقل کار نمی‌کند، تجربه به بن‌بست رسیده!
140- وضع عبادات در غیبت:
از کتاب معجم احادیث امام مهدی، جلد 5، صفحه 113، امام صادق. خیلی حرف عجیبی اینجا زده امام صادق، خیلی غیرمترقبه است! می‌گوید: «وَ اَللَّهِ عِبَادَتُكُمْ فِي اَلسِّرِّ مَعَ إِمَامِكُمُ اَلْمُسْتَتِرِ فِي دَوْلَةِ اَلْبَاطِلِ أَفْضَلُ مِمَّنْ يَعْبُدُ اَللَّهَ فِي ظُهُورِ اَلْحَقِّ مَعَ إِمَامِ اَلْحَقِّ اَلظَّاهِرِ فِي دَوْلَةِ اَلْحَقِّ». این‌قدر مسئله‌اش مهم است که حضرت قسم می‌خورد اولش! می‌گوید: «وَ اَللَّهِ»! می‌گوید: عبادت شما در غیبت درحالی‌که پنهانی انجام می‌دهید با تأسی به امامی که آن هم پنهان است در دولت باطل (غیبت) بالاتر است از عبادتی که در وقت ظهور پیش امام ظاهر و دولت حق می‌کنید! چرا؟ به خاطر این‌که در زمان غیبت کسی ایمانش را نسبت به خدا و انتظارش را نسبت به امامش حفظ کند مهم است چون در زمان ظهور، بدها که تصفیه می‌شوند و خوب‌ها می‌مانند و خوب‌ها هم که انتخاب شده‌اند! آنجا عبادت کردن حتی در معيت امام عصر ارزش زیاد ندارد، ارزش مال همین است که در غیبت که در عسر و حرج هستید، در فشار هستید، در لطمات روحی و جسمی هستی پیروی از امامت می‌کنی که آن هم در پنهانی خدا را عبادت می‌کند! یک بخش تربیتی دارد این قسمت و آن این است که معلوم می‌شود از این حدیث استفاده می‌شود که خداوند در زمان غیبت عبادت را پنهانی دوست دارد؛ یعنی هرگونه تظاهر به عبادت را نمی‌پسندد. پس معلوم نیست که در زیارت‌ها و نمازها ما اجازه داشته باشیم که به جماعت انجام دهیم! لذا من برداشتم این است که در زمان غیبت جماعت معنا ندارد، چه جماعت در بُعد نماز باشد چه زیارت باشد.