(این متن مربوط به «صوت شماره ۱۰۷: صفحه ۳۵ تا ۳۶» است و اصلاح الفبای توحید، صفحه 35 در آرشیوهای قدیمی با نام‌های «صوت شماره 107: صفحه 27 تا 36»، «صوت شماره 229: صفحه 33 تا 36»، «صوت شماره 251: صفحه 35 و 36»، «صوت شماره 416: صفحه 35 و 36» و «صوت شماره 494: صفحه 31 تا 38» نیز ذخیره شده است که گردآورنده به «صوت شماره ۴۹۴» دسترسی نداشت).
132- شناخت عدل واقعی:
از کتاب معجم احادیث امام مهدی، جلد 4، صفحه 509، از امام باقر. اینجا نشان می‌دهد این‌که می‌گوید سنت جدید دارد و دین نوینی دارد، واقعیت دارد! یعنی این دین اصلاً هیچ شباهتی، هیچ وضع ثبت و سندی با آنچه ما تابه‌حال تعریف داشتیم از عدالت، ندارد. اینجا امام باقر نوع عدل در دوره‌ی ظهور را توضیح می‌دهد. می‌گوید: «إِذَا قَامَ قَائِمُ أَهْلِ اَلْبَيْتِ» موقعی که قیام می‌کند قائم اهل‌بیت، «قَسَمَ بِالسَّوِيَّةِ» تقسیم می‌کند بین مردم به مساوات «وَ عَدَلَ فِي اَلرَّعِيَّةِ» و عدالت را می‌آورد در رعیت. عدل در زمان غیبت یک تعریفی دارد و یک تشریحی. تعریف آن است که گفته‌اند خدا عادل است و یقیناً هم همین است و خدا ظالم نیست. تعریف عدل هم گفته‌اند: «اَلعَدلُ وَضَعُ شَیْءٍ فِی مَحَلِه» عدل یعنی هرچیز را در جایگاه خودش قرار بده ولی آنچه از عدل می‌بینیم «وَضَعُ شَیْءٍ» باید مثلاً دعا می‌کند «أُدْعُونِی» پس «أَسْتَجِبْ لَکمْ» یا این‌که «وَ إِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ»[1] این‌ها معنای عدل است؛ یعنی این کار را بکنی، آن کار را می‌کند! و یا می‌گوید «وَ مَن یَتَوَکَّلْ عَلَى اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ»[2] تکیه به من بکنی، کمکت می‌کنم. این عدل یعنی جایگاه خودش را انسان پیدا کند ولی می‌بینیم این‌جور نیست! ولی در زمینه‌ی حاکمیت امام این‌جوری نیست. می‌گوید هرچه هست به همه می‌دهد. اگر عقل است، به همه می‌دهد. علم است، به همه می‌دهد. ثروت است، به همه می‌دهد. سلامتی است، به همه می‌دهد. شانس است، به همه می‌دهد. الآن در زمان غیبت این‌جوری نیست. یکی پولدار است، یکی فقیر است، یکی سالم است، یکی دردمند است، یکی بدبخت است، یکی خوشبخت است، یکی هر روز سیلی می‌خورد از درودیوار، یکی همیشه ناز می‌شود!
133- تجلی مساوات:
از کتاب معجم احادیث امام مهدی، جلد 4، صفحه 513. باز ادامه‌ی همان بحث است «وَ یُسَوِّی بَیْنَ النَّاسِ حَتَّى لَا تَرَى مُحْتَاجاً» این مساوات، این قسط، این برادری، این برابری آن‌قدر قشنگ و محکم اجرا می‌شود که در زمان حضرت محتاجی پیدا نمی‌شود. حالا این محتاج هم در همه‌ی ابعاد است. محتاج درمان پیدا نمی‌شود چون مریض نیست. محتاج کمک مالی پیدا نمی‌شود چون فقر نیست. محتاج نوازش پیدا نمی‌شود چون کسی افسرده نیست. این‌قدر زیبا تقسیم می‌کند که آن زمان هر کس زندگی می‌کند از همه جهت اشباع شده است، ارضا شده است. آن‌وقت شما حساب کنید عدل خدا در غیبت چه‌قدر فقیر زیاد کرده است! چه‌قدر مریض زیاد کرده است! چه‌قدر زندانی زیاد کرده است! چه‌قدر دربه‌در زیاد کرده است! این عدل مهدی که همان خدا است منتها آنجا آن رویش را اشاره کرده و اینجا این رویش را. (من فکر می‌کنم که) در جایی قبلاً دیده بودم، همان بیست سال قبل که کار می‌کردم برای تدریس، می‌گفت که اگر 313 نفر عارف مخلص در کره‌ی زمین پیدا بشود، حضرت قیام می‌کند. من فکر می‌کنم که این باعث شود که ان‌شاءالله مردم اخلاصشان نسبت به حضرت و معرفتشان کامل شود بلکه ان‌شاءالله زمینه برای ظهور آماده شود!
134- با دو لقب ناشناخته‌ی از مهدی آشنا شوید:
از کتاب معجم احادیث امام مهدی، جلد 4، صفحه 517، از امام باقر. دو تا از القاب حضرت را اینجا ذکر می‌کند که خیلی‌ها نمی‌دانند «و لذالک یُسَمَی صاحِبُ المَرئَی وَ المَسْمَع» دو تا عنوانِ حضرت یکی مرئی است و یکی مسمع. مرئی از رؤیت و دید، مسمع از سمع و شنود. حالا توضیح می‌دهد، می‌گوید «فَلَه نُورَ یَرَی به الاشیاءَ مِنْ بَعیدٍ کَما یَری مِنْ قَریبٍ» مرئی می‌گوید به خاطر این است که همه‌چیز را در دوردست می‌بیند، انگار بغلش است؛ یعنی به آن نوری که خدا به او عنایت کرده آن‌طرف کره‌ی زمین را می‌بیند. معمولاً وقتی آفتاب این‌ور است، آن‌ور تاریک است؛ یعنی خورشید با همه‌ی عظمتش نمی‌تواند وقتی این‌ور کره‌ی زمین است، آن‌ور را ببیند یعنی روشنایی بدهد، نور بدهد ولی حضرت همه‌چیز در تحت تسلطش است. «وَ یَسْمَعُ مِنْ بَعیدٍ کَمَا یَسْمَعُ مِنْ قَریبٍ» شنیداری‌اش هم آن‌قدر قوی است که آنچه را که در دورترین نقاط در اقصا‌ترین[3] نقاط زمزمه می‌شود، حضرت متوجه می‌شود.
[1] سوره بقره، آیه 186
[2] سوره طلاق، آیه 3
[3] دورترین