(این متن مربوط به «صوت شماره ۱۰۷: صفحه ۲۷ تا ۲۸» است و اصلاح الفبای توحید، صفحه 28 در آرشیوهای قدیمی با نام‌های «صوت شماره 107: صفحه 27 تا 36» و «صوت شماره 414: صفحه 25 تا 30» نیز ذخیره شده است).
114- اتمام نعمت که وعده‌ی غدیر بود، در عصر ظهور نمایان می‌شود:
مآخذ کتاب ینابیع الموده، کتاب کشف‌الغمه و کتاب منتخب‌الاثر از پیامبر «تتَنَعَّمُ أُمَّتِی فِی زَمَنِ الْمَهْدِیِّ نِعْمَهً لَمْ یَتَنَعَّمُوا قَبْلَهَا قَطُّ». می‌گوید که امت آقا در ظهور نعمت‌هایی را دریافت می‌کنند که در قبل ظهور دیده نشده و فقط مورد انتظار و آرزو بوده! این نعمت همان است که خدا وعده داد در غدیر «الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَ رَضِيتُ لَكُمُ الإِسْلاَمَ دِينا»[1]. این نعمت همان است که در غدیر مانع نزول و وصولش شدند و در این زمان ظهور تلافی می‌شود.
115- آرزوهای اصل ظهور بر خلاف غیبت:
در کتاب الفتن از پیامبر «يَتَمَنَّي في زَمَنِهِ الصَّغيرُ اَن يَکُونَ کَبيراً، وَ الکَبيرُ اَن يَکُونَ صَغيراً». در زمان زعامت آقای شما بچه‌ها آرزو می‌کنند کاش بزرگ بودند. چرا که عقلشان بهتر می‌رسید، بهتر می‌توانستند کام بگیرند از زمان. بزرگ‌ها هم آن موقع آرزو می‌کنند که کاش ما بچه بودیم چرا که تازه می‌خواستیم شروع کنیم این ظهور را و حالا حالاها وقت داشتیم از نظر عمر.
[1] سوره مائده، آیه 3